Η Εξαφάνιση της Marianne Rugaas Knutsen

Risør, Αύγουστος 1981

Το καλοκαίρι είχε σχεδόν τελειώσει. Η έναρξη των σχολείων σηματοδοτούσε την επιστροφή του φθινοπώρου και της ρουτίνας, ωστόσο το κουδούνι εκείνη την Παρασκευή είχε χτυπήσει νωρίς, λίγο πριν το μεσημέρι. Ένα τσούρμο παιδιά ξεχύθηκαν μέσα από τις τάξεις. Ανάμεσά τους βρίσκεται και η εξάχρονη Marianne. 

H Marianne Rugaas Knutsen

To σχολείο της Marianne

Η Marianne έχει μόλις αρχίσει το σχολείο και είναι ενθουσιασμένη. Ανυπομονεί να επιστρέψει σπίτι και να αφηγηθεί στη μητέρα της, την Torunn, πώς πέρασε στο σχολείο. Είναι ήδη κολλητή με την Tove, η οποία την προσκαλεί να παίξουν στον κήπο της. Οι φωνές των δύο κοριτσιών που καταβρέχονται από το ποτιστικό του γκαζόν ξεσηκώνουν τη γειτονιά, με αποτέλεσμα ο πατέρας της Tove να τα μαλώσει. Η Marianne αποφασίζει πως είχε έρθει η ώρα να επιστρέψει σπίτι και οι δύο φίλες δίνουν ραντεβού για αργότερα. 

H Marianne, η Nina και το νεογέννητο μωρό

Στο σπίτι, η Torunn λέει στην κόρη της πως σκοπεύει να πάει μέχρι το Arendal για να αγοράσει καινούριες κουρτίνες. Προς μεγάλη της απογοήτευση, η Marianne τη ρωτάει αν μπορεί να έρθει κι εκείνη μαζί. Η Torunn, η οποία ήλπιζε ότι η Marianne θα καθόταν σπίτι για να προσέξει τη νεογέννητη αδερφή της, η οποία είχε έρθει στη ζωή πριν από τέσσερις μήνες, δέχεται απρόθυμα και δίνει στη μικρή μερικά ψιλά για να αγοράσει παγωτό προτού φύγουν. H Marianne φεύγει βολίδα για το μπακάλικο Frydendal, το οποίο απέχει γύρω στα 350 μέτρα από το σπίτι. 

Μέχρι να αγοράσει το χωνάκι της, να το φάει στο πάρκινγκ του καταστήματος και να επιστρέψει σπίτι, η Torunn έχει φωνάξει την ανιψιά της, τη Nina για να προσέξει το μωρό. Η επίσκεψη της ξαδέρφης της ενθουσιάζει τη μικρή Marianne, η οποία προτιμάει να καθίσει μαζί με τη Nina και τη μπέμπα για να παίξουν, παρά να ταξιδέψει 50 χιλιόμετρα με τη μητέρα της, για να ψωνίσουν. Η ξαφνική μεταστροφή της Marianne έρχεται ως απομηχανής Θεός για τη μητέρα της, η οποία προτιμούσε ούτως ή άλλως να πάει μόνη της μέχρι το Arendal και να ψωνίσει με την ησυχία της. Προτού φύγει αφήνει στην κόρη της δώδεκα κορόνες για να αγοράσει αργότερα άλλο ένα παγωτό και, αφού της δίνει ένα τρυφερό φιλί στο κεφάλι, φεύγει. 

Τα δύο κορίτσια και το μωρό παίζουν μέχρι τις 14.30, όταν η Marianne λιγουρεύεται ξανά ένα παγωτό. Παίρνει τα λεφτά που είχε αφήσει η μητέρα της και τρέχει μέχρι το Frydendal. Βιάζεται τόσο πολύ, που δε φοράει καν παπούτσια. Το καινούριο καλοκαιρινό της φόρεμα, το οποίο είχε αγοράσει η Tove μερικές εβδομάδες πριν για την πρώτη μέρα της μικρής στο σχολείο, ανεμίζει πίσω της, καθώς φτάνει στο κατάστημα λαχανιασμένη. Η υπάλληλος τη βλέπει χαμογελώντας να παλεύει να ανοίξει το βαρύ -για τα χεράκια της- κάλυμμα του καταψύκτη και τη βοηθάει. Η Marianne ξοδεύει δύο κορόνες για να αγοράσει παγωτά και μία μεγάλη σακούλα με ζαχαρωτά. «Τρέχα σπίτι πριν λιώσουν», την προτρέπει η ευγενική υπάλληλος και το κοριτσάκι την ακούει. Ο Erik Hassel, ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού, μπαίνει στο Frydendal μεταφέροντας μία κούτα με εμπορεύματα που είχε μόλις παραδοθεί και κρατάει ανοιχτή την πόρτα για τη μικρή Marianne. Δευτερόλεπτα αργότερα, στο δρόμο για το σπίτι, το εξάχρονο κορίτσι θα εξαφανιστεί σαν σταγόνα νερό πάνω στο καυτό οδόστρωμα.

Την επόμενη ημέρα, μία από τις υπαλλήλους θα πει στον Hassel πως ένα κοριτσάκι εξαφανίστηκε από το Risør. Ξύνει απορημένος το κεφάλι του. Η μικρή κωμόπολη είναι ένα ασφαλές μέρος, όπου όλοι γνωρίζονταν. Πώς θα μπορούσε ποτέ να εξαφανιστεί ένα παιδί εκεί; Τέτοια περιστατικά δε συνέβαιναν μονάχα στις μεγαλουπόλεις; Ίσως αυτό το σκεπτικό να ήταν η αιτία που η αστυνομία θα καθυστερήσει χαρακτηριστικά την έρευνα για τον εντοπισμό της εξάχρονης, παρόλο που η οικογένειά της δήλωσε την εξαφάνιση την ίδια κιόλας ημέρα. Το Σαββατοκύριακο περνάει αργά, δίχως καμία εξέλιξη. Η ανησυχία φωλιάζει στις καρδιές της Tove και του συντρόφου της. Μέχρι που τη Δευτέρα, η εξαφάνιση της Marianne γίνεται πρωτοσέλιδο στην πανεθνικής κυκλοφορίας εφημερίδα VG. Ο Hassel βλέπει τη φωτογραφία του κοριτσιού και θυμάται πως ήταν το ίδιο που είχε δει στην πορτα του μαγαζιού μερικές ημέρες νωρίτερα. 

Η μικρή κωμόπολη δεν είναι πια ασφαλής. Ένα παιδί εξαφανίστηκε κάτω από τη μύτη των φιλήσυχων κατοίκων και όλοι υποψιάζονται πως κάτι νοσηρό συνέβη στα λίγα μέτρα που χώριζαν το Frydendal από το σπίτι της Marianne. Το Risør γεμίζει ξένους· αστυνομικοί από τις γύρω περιοχές, εθελοντές του Ερυθρού Σταυρού, αξιωματικοί της Kripos, ελικόπτερα με κάμερες θερμικής απεικόνισης και λαγωνικά συμμετέχουν στις έρευνες για τον εντοπισμό του κοριτσιού. Μάταια, όμως. Δε βρίσκουν τίποτα -ούτε πτώμα, ούτε κάποια ίχνη στον δρόμο που προδίδουν τυχόν εγκληματική ενέργεια. Μέχρι και το διάσημο μέντιουμ Anna Elisabeth Westerlund επιστρατεύεται για τις έρευνες. Οχτώ άτομα, τα οποία είδαν το κορίτσι να φεύγει από το σπίτι του στις 14.30 για να καταλήξει στο κατάστημα, δεν προσφέρουν κάποιο καθοριστικό στοιχείο. Στις 7 Σεπτεμβρίου η έρευνα λήγει, ωστόσο η ζημιά στην κωμόπολη είναι ανεπανόρθωτη. Η εμπιστοσύνη μεταξύ των κατοίκων δεν υπάρχει πια και όλοι ψάχνουν να βρουν τον απαγωγέα του κοριτσιού.

Φωτογραφίες από τις έρευνες

Όπως είναι φυσικό, οι υποψίες στρέφονται σε άτομα που ξεχωρίζουν. Που δεν μπαίνουν στα καλούπια της φυσιολογικής κοινωνίας. Ένας τέτοιος άνθρωπος από το χωριουδάκι Vegårshei συλλαμβάνεται στις 16 Οκτωβρίου ως ύποπτος για τη δολοφονία της μικρής. Πράγματι, ομολογεί δέκα φορές τη δολοφονία της και κρατείται για δέκα μήνες, μέχρι που τελικά αποφυλακίζεται, όταν η έρευνα των αστυνομικών αποκαλύπτει πως ο άνθρωπος αυτός δε βρισκόταν καν στην περιοχή την ημέρα της εξαφάνισης. Ούτε οι συγγενείς της Marianne διαφεύγουν της προσοχής των αστυνομικών. Ο πατέρας της, ο οποίος εκείνη την περίοδο έμενε στο Kragerø, έπειτα από τον χωρισμό του με την Torunn, ανακρίνεται από την αστυνομία. «Πίστευαν πως την έκρυβα στο υπόγειο του σπιτιού μου», θα πει χρόνια αργότερα σε μία συνέντευξη. 

Το 1993 και το 1994 η Kripos θα ξανανοίξει την υπόθεση, έπειτα από νέες πληροφορίες, οι οποίες τελικά θα αποδειχθούν άκαρπες. Το 1998, ο Thomas Quick, ένας Σουηδός φερόμενος ως serial killer, θα ομολογήσει πως εκείνος είχε δολοφονήσει τη Marianne, ωστόσο τέσσερα χρόνια αργότερα η αστυνομία θα εγκαταλείψει τη συγκεκριμένη θεωρία και το 2008 ο Quick θα αποσύρει την ομολογία του. Το 2016 ένα μέντιουμ ανάρτησε ένα βίντεο στο YouTube ισχυριζόμενος πως γνώριζε τον δολοφόνο του κοριτσιού. Θα ακολουθούσε μία νέα άκαρπη έρευνα, προτού το μέντιουμ κατεβάσει το βίντεο. Στις 28 Αυγούστου 2006, την 25η επέτειο της εξαφάνισης της Marianne, η υπόθεση κηρύχτηκε και επίσημα strafferettslig foreldet· με άλλα λόγια, ακόμη και αν ο δράστης της απαγωγής ή της δολοφονίας του κοριτσιού κάποια στιγμή βρεθεί, δε θα παραδοθεί στη δικαιοσύνη, μιας και πλέον το έγκλημα έχει παραγραφεί. 

Η Torunn με φωτογραφία της Marianne

Έπειτα από την εξαφάνιση της Marianne ψυχολόγοι προσπάθησαν να στηρίξουν τα παιδιά του σχολείου, τους γονείς και τους δασκάλους. Τα πάντα είχαν αλλάξει. Κανένας γονιός πλέον δεν άφηνε τα παιδιά να γυρίζουν μόνα στους δρόμους και μέχρι σήμερα οι κάτοικοι του Risør διστάζουν να μιλήσουν για το περιστατικό. Η Turid Broderstad, η οποία τότε εργαζόταν ως δασκάλα στο σχολείο του κοριτσιού, θυμάται μέχρι σήμερα τον απτό φόβο των μαθητών της. Και θυμάται μία φράση ενός παιδιού, όταν έπεσαν τα πρώτα χιόνια μετά από την εξαφάνιση.

«Τώρα η Marianne θα παγώνει μόνη κάπου στο δάσος».