Τα κατ' εξακολούθηση ψέματα του Thomas Quick

 Ψυχιατρική Κλινική Säter, 1992

«Τι θα έλεγες αν είχα κάνει κάτι πολύ κακό; Ίσως έχω σκοτώσει κάποιον».

Ο ψυχίατρος βλεφάρισε νευρικά. Απέναντί του βρισκόταν ο Thomas Quick, ένας σαρανταδυάχρονος άντρας από τη Falun με χρόνια εξάρτηση από ναρκωτικές ουσίες, ο οποίος έναν χρόνο νωρίτερα είχε καταδικαστεί σε φυλάκιση για ένοπλη ληστεία σε τράπεζα. Ο Quick, ο οποίος ήδη από μικρή ηλικία παρουσίαζε έντονα προβληματική συμπεριφορά, είχε μεταφερθεί στην Ψυχιατρική Κλινική Säter, στην οποία νοσηλεύονταν εγκληματίες με ψυχικές διαταραχές. Δεν είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που είχε επιτεθεί με μαχαίρι σε έναν νοσηλευτή.

 

Ο Quick άρχισε να γίνεται περισσότερο ομιλητικός. Ομολόγησε, τόσο στον ψυχίατρό του, όσο και στους αστυνομικούς που τον ανέκριναν μετέπειτα, τη δολοφονία του εντεκάχρονου Johan Asplund, ο οποίος έντεκα χρόνια νωρίτερα είχε ξεκινήσει ένα πρωί από το σπίτι του για να πάει στο σχολείο και από τότε κανείς δεν τον ξαναείδε. Το έγκλημα που είχε συγκλονίσει τη Σουηδική κοινωνία είχε εξιχνιαστεί και το κλειδί του εγκλήματος βρισκόταν στα χέρια του σαρανταδυάχρονου Quick. Στην ομολογία του κατέθεσε ότι απήγαγε τον Johan έξω από το σχολείο του, τον μετέφερε με το αμάξι σε μία ερημική περιοχή και αφού τον βίασε, στη συνέχεια στραγγάλισε και διαμέλισε το εντεκάχρονο αγόρι, για να σκορπίσει τα μέλη του σε διάφορα σημεία. Παρόλο που ο Quick έδωσε στους αστυνομικούς τις τοποθεσίες όπου τα είχε θάψει, ωστόσο, τα μέλη δεν εντοπίστηκαν ποτέ. Αυτό λίγο απασχόλησε τις αρχές. Άλλωστε, στα έντεκα χρόνια που είχαν περάσει πολλά θα μπορούσαν να είχαν συμβεί. Ζώα θα μπορούσαν να τα είχαν μεταφέρει, ή ο δολοφόνος τους είχε δώσει απλά τις λάθος τοποθεσίες. 

Γρήγορα ο Quick ομολόγησε και μία δεύτερη δολοφονία, αυτή του δεκατριάχρονου Alvar Larsson το μακρινό 1967. Το κρανίο του εξαφανισμένου αγοριού είχε βρεθεί το 1982 σε ένα μικρό νησί και μερικά χρόνια αργότερα η υπόθεση παραγράφηκε. Η χώρα παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα την εξέλιξη της υπόθεσης, καθώς ο Quick μέσα στα επόμενα χρόνια ομολόγησε συνολικά τριάντα δολοφονίες σε Σουηδία, Φινλανδία, Νορβηγία και Δανία από το 1964 έως και τις αρχές της δεκαετίας του '90. Ο πατέρας ενός εκ των θυμάτων θα τον αποκαλέσει 'ένα φάντασμα που διέσχιζε τη Σκανδιναβία, δολοφονώντας τριάντα ανθρώπους'.

Από το 1994 έως το 2001, ο Quick θα καταδικαστεί για οχτώ από αυτές τις ανθρωποκτονίες. Το 1994 για τη δολοφονία του Charles Zelmanovits στην Piteå το 1976, το 1996 για τη διπλή δολοφονία του ζεύγους Steghuis στο Appojaure το 1984, το 1997 για τη δολοφονία του Ισραηλινού τουρίστα Yenon Levi στη Rörshuttan το 1988, το 1998 για τη δολοφονία της  Therese Johanessen στη Νορβηγία δέκα χρόνια νωρίτερα, το 2000 για άλλη μία δολοφονία Νορβηγής, της Trine Jensen  στο Όσλο το 1981, το 2001 για τη δολοφονία του Johan Asplund και, τέλος, για τη δολοφονία της Νορβηγής Gry Storvik από το 1985. 

Η Gry Storvik

Το 2001 ο πάντα πρόθυμος να ομολογήσει κάποια δολοφονία Quick σταμάτησε ξαφνικά και ανεξήγητα να συνεργάζεται με την αστυνομία. Άλλαξε το όνομά του ξανά σε Sture Bergwall (είχε υιοθετήσει το ονοματεπώνυμο Thomas Quick το 1991) και απομονώθηκε στο κελί του, στην κλινική Säter. Το 2008 ο δημοσιογράφος Hannes Råstam άρχισε να ερευνά την υπόθεση και οι ανακαλύψεις που έκανε τον συγκλόνισαν. Ο Quick ουσιαστικά είχε καταδικαστεί βάσει των ομολογιών του, δίχως να υπάρχει κανένα εγκληματολογικό δεδομένο, το οποίο να τις στηρίζει. Την ίδια χρονιά ο Quick απέσυρε τις ομολογίες του. Ο δικηγόρος του ισχυρίστηκε πως όλες ήταν προϊόν της ψυχικής διαταραχής από την οποία ο πελάτης του έπασχε, αλλά και της ισχυρής φαρμακευτικής αγωγής που οι γιατροί του χορηγούσαν. 

«Τους σκεφτόμουν [τους γονείς των θυμάτων] και δεν τους σκεφτόμουν. Μπορεί να ήμουν αδίστακτος, αλλά ήμουν κάτω από την επήρεια των βενζοδιαζεπινών. Μου έπνιγαν την ενσυναίσθηση [...] Καταλάβαινα πως έλεγα ψέματα. Ταυτόχρονα, έπαιζα τον ρόλο του Thomas Quick και το ξεχνούσα. Όσο ήμουν ο Thomas Quick, προσπαθούσα να αυτοκτονήσω. Χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο, μέχρι να ματώσει. Ξυπνούσα τα βράδια φωνάζοντας 'Όχι!' Τα βράδια που καταλάβαινα τι συνέβαινε, μου έδιναν μία δόση φάρμακα και τα ξεχνούσα όλα», θα πει αργότερα ο Quick. 

Οι ομολογίες του γρήγορα κατέρρευσαν μπροστά στο δικαστήριο. Από το 2010 έως το 2013 ο Quick αθωώθηκε και από τις οχτώ κατηγορίες για ανθρωποκτονία και έλαβε την ελευθερία του. «Ήταν απελευθερωτική η αλήθεια», θα πει ο ίδιος. «Και πια δε φοβόμουν τίποτα, επειδή έλεγα την αλήθεια».